Wanneer ik met een schilderij begin heb ik een bepaald beeld in gedachten en weet ik welke sfeer het schilderij moet krijgen.
Aan de hand van mijn schetsen deel ik het vlak in en zet ik de eerste kleuren op.
Zo`n eerste opzet komt al dicht in de buurt van mijn oorspronkelijke gedachten. De kleuren zijn helder, de vlakken zijn redelijk geplaatst...Kortom, ik ben niet ontevreden.
Ik stop dan met het gevoel dat ik nog wat details moet schilderen, nog wat kleuren moet nuanceren, dat het met een paar streken klaar kan zijn.
Ik begin vervolgens enthousiast met enige detaillering en afwerking, en merk dat het steeds moeizamer gaat. Ik verlies het grote gebaar, de vaart gaat eruit en sta steeds meer te kijken. Elke bewerking vraagt ergens anders weer om een aanpassing. Kleuren worden troebel, lijnen verschuiven, er gebeurt te veel.
Steeds vergeet ik die fase, het gedeelte waarin ik het gevoel heb maar wat aan te modderen.
Dan komt het grote gebaar weer, ik krijg weer energie.... een soort verbetenheid....er kan niets meer mis gaan, alles moet toch anders....Mooie stukjes verdwijnen, het geheel wordt weer belangrijk.
Deze fase geeft energie, geeft me het plezier in het schilderen. Er groeit iets, kleuren worden spannend, worden soms weer veranderd en worden weer spannend. Lijnen worden strak en snel opgezet. Ik ben in dialoog met het schilderij. Morgen ga ik weer verder...misschien vanavond nog wel. Ik heb er zin in.
Het schilderij is nog lang niet klaar. En wie weet zakt het nog een keer in, maar ik heb er vertrouwen in. Het wordt uiteindelijk zoals ik het dacht en toch weer anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten