donderdag 5 december 2013

nieuwjaarskaarten 2014



Tja, het verslag van het verloop van mijn ziekte en herstel is stil komen te liggen. Een mooie zomer, een voorspoedig herstel en weer heerlijk van alles oppakken maakt vooruitkijken aantrekkelijker dan terugblikken. Komt nog wel.
Het is nu wel de tijd - precies een jaar geleden - dat er spontaan veel herinneringen en beelden opduiken. Deze beelden zijn beangstigend reĆ«el; geuren, kleuren en stemmen zijn echt aanwezig. Laat ze maar voorbij komen, later zal ik ze - hopelijk met humor - registreren.


Nu ben ik bezig met het komende jaar. Weer nieuwe nieuwjaarskaarten. 2013 schoot erbij in dus nu voor velen een kaart in de maak. De eerste drukken zijn gemaakt. 

dinsdag 25 juni 2013

Ik laat me niet zomaar kisten

We blijven bij elkaar
En daar stonden ze; mijn dochter, man en zoon. En ik ontwaakte uit mijn verdoving. Zoveel liefde, zoveel vertrouwen; "we laten elkaar niet zomaar los", nee, ik laat me niet zomaar kisten. Ik zal alert blijven, niet zomaar wegglijden in pijnloosheid en stilte.


Ze mochten pas laat naar binnen, eerst moesten er foto's van de longen gemaakt en een echo van mijn hartkleppen.  Weer naalden in me en actie met of bij mijn drain. Brandende longen, schurende en snijdende ademhaling. 

En ik droomde me ijstaarten en heerlijke koele ijsjes. Ik maakte giga taarten van vruchtenijs. 

Het driehoekje bleef scherp en klein, dag en nacht. De tijd duurde en duurde in de nacht. en al die handschoenen (in de dozen aan de wand) en de gele jassen bleven me in de gaten houden. Om 6 uur in de ochtend vond ik dat de dag wel weer begonnen was (de verplegers vonden dat nog veel te vroeg) en vroeg ik om vertroostende warme melk.

vrijdag 21 juni 2013

De eerste nacht en ochtend


Heerlijk liggen, verlost van de ergste pijn. Eindelijk slapen ook al stormde de zuurstof rond mijn hoofd. Wegglijden in een leegte. Wel spookte het naast me, steeds weer dook er iets wits naast me op. Grote witte vlekken zaten naast mijn bed en waren daar iets aan het opschrijven of aftappen.
"Hoe gaat het?" 
O, het waren verpleegsters. Volgens mij ging het wel goed hoor. Zo goed dat ik de volgende ochtend naar de IC verplaatst werd. 
Eerste nacht en ochtend in het Westeinde ziekenhuis
- Ik kon ook nog maar een klein driehoekje ademen, kostte me wel veel moeite en pijn. Het scherpe driehoekje moest ook nog blijven bewegen, niet stilvallen - 
Een heldere hallucinatie en zo raar nog niet; ik had nog amper longcapaciteit. Op de IC kon ik meer zuurstof krijgen; een orkaan rond mijn hoofd.
Tja en dan lig je in bed niet meer in staat tot bewegen en is je bril netjes afgedaan. 
Bijziendheid ( - 7,5) maakt mijn wereld vaag en schemerig, het ideale beeld om in te hallucineren. En dat gebeurde vaak; bril zoek en schimmen die opduiken.
Gele behandeljassen, blauwe handschoenen, lichtgroene beschermende ziekenhuis mutsen en jassen en flikkerende schermen. Ik lag in een kleurrijke vage wereld.

zaterdag 8 juni 2013

uren op de SEH

  
de dag op de SEH

 Dik aangekleed trotseerden we de kou. Ik hees me bij de SEH in een rolstoel en we meldden ons aan. Eerst naar een kamertje waar een verpleegkundige (of arts?) de eerste onderzoeken deed en waarschijnlijk ook bloed aftapte.
Daarna kwamen we in een grotere ruimte terecht. Een ruimte met speelobjecten aan de muur. Vaak heb ik die weg in een landschap voor me gezien. 

zuurstof slang
Veel witte jassen kwamen voorbij. Als eerste kreeg ik extra zuurstof, slangetjes in mijn neus. Dat gaf wel verlichting. Ongetwijfeld werd er ook een infuus aangelegd, de eerste van vele. Foto's of scans zullen er ook gemaakt zijn. 
Mijn alertheid nam met de minuut af, en we zijn uren op de SEH geweest.

pleuravochtdrainage
Zeker weet ik dat er een drain bij mijn longen is aangelegd. Voor mijn gevoel een tuinslang die op mijn rug met vele pleisters vastgeplakt was. Het was een pijnlijke ingreep, liet me aardig piepen. 

centrale lijn














De pijnlijkste ingreep was het aanleggen van een centrale lijn, het inbrengen van een infuusslang in mijn sleutelbeen ader. Of dat later of die dag gebeurd is, weet ik niet meer, de scherpe schurende pijn herinner ik me wel. Tot 2x toe is zo'n lijn aangebracht.
Aan het eind van de dag, het was al donker, mocht ik naar de longafdeling. Nog even langs het toilet, dacht ik. Ik zat in mijn rolstoel voor de wc met beugels en wilde me optrekken; 1,2,3 en hup. Totaal geen kracht meer in mijn armen en benen, ik kwam de rolstoel niet meer uit. 
Op de afdeling werd ik met vereende krachten in bed getild (als greep werd mijn pyjama broek gebruikt) en in dat bed ben ik weken blijven liggen.


zaterdag 1 juni 2013

op weg naar de SEH


Op dinsdagavond 13 november 2012 was het CW tentamen waarvoor ik me had ingeschreven. Weken van studie en samenvatten in "mind maps" waren eraan voorafgegaan. Daarna zouden we vakantie gaan houden.
Die middag zat ik wanhopig op bed en vroeg ik de huisarts om sterkere pijnstillers.
Paracetamol en ibuprofen hielpen niet. De nacht van de 13e op de 14e kon ik niet meer liggen, zitten of staan van de pijn Ik gebruikte de deurklinken om overeind te komen. Ook de arts van de artsenpost kwam langs en liet een nog sterkere pijnstiller bezorgen.
De volgende ochtend kwam de huisarts langs en liet ze bloed prikken. De eerste naald in mijn lijf van een lange reeks van naalden en slangen die mijn lichaam binnendrongen. 
Op donderdag de 15e, na de uitslag van het bloedonderzoek en met 40 graden koorts, moesten we naar de Spoedeisende Hulp. In mijn pyjama en ochtendjas en dikke lange winterjas in onze auto, een Green Wheels auto, zijn we naar het Westeinde naar de SEH gereden. 

Ik ging ervan uit die avond weer thuis te zijn, het liep anders.

woensdag 29 mei 2013

De aanval

november 2012 
Een veel voorkomende huidbacterie had mijn bloedbaan ontdekt. Heerlijk warm en vochtig, een ideale plek om zich ongebreideld te vermenigvuldigen. Beginnend in mijn onderste ruggenwervels zich verspreidend naar de longen en andere organen. 
het begon met rugpijn
een onschuldige huidbacterie?
de knellende pijn werd ondraaglijk.








De huisarts, de nachtarts en wij dachten aan rugklachten gecombineerd met een griep. Hevige (spier)pijnen bestrijden met pijnstillers…. het werkte niet.

donderdag 23 mei 2013

Achtergrond

achtergrond 01

 De donkere dagen van November werden voor mij steeds donkerder. Steeds vaker sloot ik mijn ogen van pijn  en vermoeidheid. Aan de binnenkant van mijn oogleden sneeuwt het kleuren in een donkere omgeving. De kleur blauw flitst fel op bij heftige pijn.

 Begin van die maand begon met rugpijn; even goed opletten en dan gaat het wel weer over. Helaas de spierpijn die er bij kwam bleek geen griep te zijn.

achtergrond 02

Vele vele bacteriƫn hadden hun weg, via mijn bloedbaan in mijn lichaam gevonden en waren zich enthousiast aan het verdubbelen.

maandag 20 mei 2013

Mijn initialen staan



Het verbeelden van mijn ervaringen van het afgelopen half jaar stelde ik steeds weer uit. In bed in de nacht vulde ik schetsboek na schetsboek. 
In een gesprek met een therapeut van Sophia kwamen we erop om maar eerst weer met kleuren te gaan werken; gewoon voor mijn plezier. Ik had na een workshop "initialen" een opzet voor mijn initialen liggen. Die heb ik de afgelopen dagen uitgewerkt. 

vrijdag 17 mei 2013

Ik ben er nog


Wat een lange stilte op dit blog. Toch is er genoeg om hier te melden… of toch niet? Veel werk heb ik niet gemaakt, zelfs geen nieuwjaarskaarten voor 2013.
Begin 2012 ben ik bij museum Meermanno aangenomen als educatief medewerker en rondleider. Een heerlijk museum met leuke en mooie programma's en workshops; een feest om daar te werken.
museum Meermanno - Huis van het boek
Dus een actief jaar met mijn werk bij Middin, Mauritshuis en Meermanno. 
Op dit blog wil ik jullie meenemen in het proces van mijn "verbeelding". Mijn nieuwe project wordt de verbeelding van mijn ervaringen van het afgelopen half jaar, beginnend in November 2012.
Begin november krijg ik last van mijn rug, de rugpijn wordt heviger en er komt een griep overheen, denken wij en de arts. Gelukkig wordt er bloed geprikt en wordt er een hoge onstekingswaarde gevonden. De pijn is dan ook onverdraaglijk, allerlei elastieken lijken mijn lichaam af te knellen. Via een dagje spoedeisende hulp en een nacht op de longafdeling beland ik 10 dagen op de intensive care; doodziek van een ernstige bacterie aanval. 
Pijnstilling, beademing, de enen na de andere groep artsen en vele behandelingen, visioenen en hallucinaties, koorstdromen en nachtmerries en allerlei activiteiten op de IC afdeling. Genoeg om een boek over te schrijven, en in mijn geval, te verbeelden. Ik wil deze ervaringen vangen in mijn (hallucinerende) beelden. Beelden die ik soms opriep om de pijn op afstand te houden wil ik terughalen. Een stripachtig verhaal, van "ziek worden" tot en met de revalidatie, een proces waar ik nu nog in zit. Ook dit verstrippen kan onderdeel zijn van mijn revalidatie.
IC in beeld
Beeldende verbeelding wordt nu wel erg persoonlijk, juist wat ik niet wilde toen ik dit blog begon (toen er nog geen twitter en facebook waren). Toch neem ik jullie mee bij het verbeelden van mijn recente, overweldigende en verwarrende ervaringen en verbeeldingen van het afgelopen half jaar.