Ik laat me niet zomaar kisten

We blijven bij elkaar

En daar stonden ze; mijn dochter, man en zoon. En ik ontwaakte uit mijn verdoving. Zoveel liefde, zoveel vertrouwen; "we laten elkaar niet zomaar los", nee, ik laat me niet zomaar kisten. Ik zal alert blijven, niet zomaar wegglijden in pijnloosheid en stilte.

Ze mochten pas laat naar binnen, eerst moesten er foto's van de longen gemaakt en een echo van mijn hartkleppen.  Weer naalden in me en actie met of bij mijn drain. Brandende longen, schurende en snijdende ademhaling. 

En ik droomde me ijstaarten en heerlijke koele ijsjes. Ik maakte giga taarten van vruchtenijs. 

Het driehoekje bleef scherp en klein, dag en nacht. De tijd duurde en duurde in de nacht. en al die handschoenen (in de dozen aan de wand) en de gele jassen bleven me in de gaten houden. Om 6 uur in de ochtend vond ik dat de dag wel weer begonnen was (de verplegers vonden dat nog veel te vroeg) en vroeg ik om vertroostende warme melk.

De eerste nacht en ochtend

Heerlijk liggen, verlost van de ergste pijn. Eindelijk slapen ook al stormde de zuurstof rond mijn hoofd. Wegglijden in een leegte. Wel spookte het naast me, steeds weer dook er iets wits naast me op. Grote witte vlekken zaten naast mijn bed en waren daar iets aan het opschrijven of aftappen.

"Hoe gaat het?" 

O, het waren verpleegsters. Volgens mij ging het wel goed hoor. Zo goed dat ik de volgende ochtend naar de IC verplaatst werd. 

Eerste nacht en ochtend in het Westeinde ziekenhuis

- Ik kon ook nog maar een klein driehoekje ademen, kostte me wel veel moeite en pijn. Het scherpe driehoekje moest ook nog blijven bewegen, niet stilvallen - 

Een heldere hallucinatie en zo raar nog niet; ik had nog amper longcapaciteit. Op de IC kon ik meer zuurstof krijgen; een orkaan rond mijn hoofd.

Tja en dan lig je in bed niet meer in staat tot bewegen en is je bril netjes afgedaan. 

Bijziendheid ( - 7,5) maakt mijn wereld vaag en schemerig, het ideale beeld om in te hallucineren. En dat gebeurde vaak; bril zoek en schimmen die opduiken.

Gele behandeljassen, blauwe handschoenen, lichtgroene beschermende ziekenhuis mutsen en jassen en flikkerende schermen. Ik lag in een kleurrijke vage wereld.

uren op de SEH

  

de dag op de SEH

 Dik aangekleed trotseerden we de kou. Ik hees me bij de SEH in een rolstoel en we meldden ons aan. Eerst naar een kamertje waar een verpleegkundige (of arts?) de eerste onderzoeken deed en waarschijnlijk ook bloed aftapte.

Daarna kwamen we in een grotere ruimte terecht. Een ruimte met speelobjecten aan de muur. Vaak heb ik die weg in een landschap voor me gezien. 

zuurstof slang

Veel witte jassen kwamen voorbij. Als eerste kreeg ik extra zuurstof, slangetjes in mijn neus. Dat gaf wel verlichting. Ongetwijfeld werd er ook een infuus aangelegd, de eerste van vele. Foto's of scans zullen er ook gemaakt zijn. 

Mijn alertheid nam met de minuut af, en we zijn uren op de SEH geweest.

pleuravochtdrainage

Zeker weet ik dat er een drain bij mijn longen is aangelegd. Voor mijn gevoel een tuinslang die op mijn rug met vele pleisters vastgeplakt was. Het was een pijnlijke ingreep, liet me aardig piepen. 

centrale lijn

De pijnlijkste ingreep was het aanleggen van een centrale lijn, het inbrengen van een infuusslang in mijn sleutelbeen ader. Of dat later of die dag gebeurd is, weet ik niet meer, de scherpe schurende pijn herinner ik me wel. Tot 2x toe is zo'n lijn aangebracht.

Aan het eind van de dag, het was al donker, mocht ik naar de longafdeling. Nog even langs het toilet, dacht ik. Ik zat in mijn rolstoel voor de wc met beugels en wilde me optrekken; 1,2,3 en hup. Totaal geen kracht meer in mijn armen en benen, ik kwam de rolstoel niet meer uit. 

Op de afdeling werd ik met vereende krachten in bed getild (als greep werd mijn pyjama broek gebruikt) en in dat bed ben ik weken blijven liggen.

op weg naar de SEH

Op dinsdagavond 13 november 2012 was het CW tentamen waarvoor ik me had ingeschreven. Weken van studie en samenvatten in "mind maps" waren eraan voorafgegaan. Daarna zouden we vakantie gaan houden.

Die middag zat ik wanhopig op bed en vroeg ik de huisarts om sterkere pijnstillers.

Paracetamol en ibuprofen hielpen niet. De nacht van de 13e op de 14e kon ik niet meer liggen, zitten of staan van de pijn Ik gebruikte de deurklinken om overeind te komen. Ook de arts van de artsenpost kwam langs en liet een nog sterkere pijnstiller bezorgen.

De volgende ochtend kwam de huisarts langs en liet ze bloed prikken. De eerste naald in mijn lijf van een lange reeks van naalden en slangen die mijn lichaam binnendrongen. 

Op donderdag de 15e, na de uitslag van het bloedonderzoek en met 40 graden koorts, moesten we naar de Spoedeisende Hulp. In mijn pyjama en ochtendjas en dikke lange winterjas in onze auto, een Green Wheels auto, zijn we naar het Westeinde naar de SEH gereden. 

Ik ging ervan uit die avond weer thuis te zijn, het liep anders.