Het zonnetje schijnt en voelt achter het glas heerlijk warm aan. Lentekriebels. Zal het voorjaar nu komen met een tijd met minder, het liefst geen, beperkingen? Oh, mijn hart slaat over... Maar nu eerst genieten van wat er is...een voorjaarsgevoel.
Eigenlijk hou ik het meest van de herfst, maar nu zijn het voorjaar en het licht en de langere dagen, meer dan welkom. Dit jaar ben ik van bozigheid over het deprimerende van alle beperkingen veel gaan fietsen en wandelen. Na mijn ziekte lukte het me niet om meer dan 500 meter te lopen, buiten adem en hoofdpijn was het resultaat van verder gaan. En toch droomde ik van wandelen, ook al hou ik van fietsen, wandelen is rustiger. Ik ben gaan trainen, ben ook (van bozigheid) afgevallen en ik kom nu tot 2,5 km achter elkaar lopen. Mijn balans is niet goed, zeker niet als ik moe ben. Dus nu heb ik Nordic Walking stokken gekocht. Oh en wat voel ik me bekeken terwijl ik met die stokken hannes. Zit vooral in mijn hoofd, want het geeft me balans en ik loop makkelijker. Dus op naar de 5 km. lopen. Dit soort overwinningen maken mijn dagen goed.
Thuis zit ik veel achter de naaimachine. De quiltlap waaraan ik begonnen was is wel erg schots en scheef, dus een nieuwe lap gemaakt. De maten en hoeken zijn beter en de verbindingen nu ook. Deze lap kan tot een echte deken uitgroeien.
Ook ben ik voor mijn zoon en zijn vriendin folie aan het doorstikken met doek. De wereldkaart op isolatie voor de ramen van hun Range Rover. Een auto die ze klaar aan het maken zijn voor een grote wereldreis.
Alle stukken folie zijn doorgestikt en nu de afwerking met biaisband. Dat valt niet mee, maar gaat me lukken.
Dromen over vakantie's, andere plekken dan rond het huis en weer naar museums kunnen, daar droom ik letterlijk van.
