Pas op de plaats

Stilstand wordt meestal als iets negatiefs gezien. Vernieuwing, verbetering en verandering als iets positiefs.
De sneeuw is gesmolten, het ijs op het water toont gaten, het beeld wordt weer vertrouwd.

Een jaar geleden kwam de makelaar met een bos bloemen en de sticker verkocht.
En nu maak ik pas op de plaats.
Een fatsoenlijke foto van een werk waar ik geconcentreerd mee bezig ben, heb ik niet. Overal liggen lijstjes met plannen en mogelijk nieuwe projecten en plekken waar ik me zou moeten gaan melden, vacatures die ik niet mag laten lopen.
Mijn huis kan ik nu echt gaan aankleden, de basis is klaar.



En juist: de basis is gelegd, teleurstellingen weer geincasseert, leuke vacatures die ik niet op mocht vullen.
Helaas was er voor mij geen plek in de revalidatie; grootse plannen en ideeën had ik, veel van mijn ambities zou ik daar kunnen waar maken. Ik droomde van een programma waarin echt gewerkt kon worden met het creatieve en beeldende vermogen van mensen die daar revalideerde. Een schilder- en/of tekengroep waarin een degelijke basis gelegd werd, een groep waar kunst beleven centraal stond, lees- en/of schrijfgroep. Ik dacht dat daar ook oren naar waren, maar helaas... slechte communicatie?, onrust in huis?, het mocht niet zo zijn. Een gemiste kans.
Ook kreeg ik vrijdag te horen dat ik helaas niet voor een gesprek uitgenodigd werd bij het Koorenhuis. Docent bij een ambitieus instituut zit er voorlopig niet in.



Dus omarm wat je hebt. En dat is veel.
Leuk en bijzonder werk. Juist daar kan ik nog veel ontwikkelen en uitzoeken. Zinvolle activiteiten bedenken en uitvoeren uitgaande van de kwaliteiten van mijn cliënten, doelen stellen en tegelijk flexibel zijn. De uitdaging daarvan zien en ook oppakken.
Mijn atelier is al aardig rommelig geworden; meerdere projecten zijn half begonnen, liggen her en der klaar om opgepakt te worden.
Het schilderij over "eco food" begint nu vorm te krijgen, juist nu ik er afstand van kan nemen en het niet een project is die "ook nog even moet". Ik voel het plezier weer; kon het niet laten om ook een geit toe te voegen. Het grote schilderij voor de slaapkamer leeft weer in mijn hoofd. Voor het lichtobject voor in het trappenhuis ben ik van alles aan het bedenken en uitzoeken.
En ik maak van de boom voor ons huis wekelijks een foto, niets bijzonders en daarom juist weer leuk. Bomen en schelpen hebben me altijd als beeldobject geboeid, ik heb ze vaak getekend. Waar deze foto's toe leiden zal ik over een jaar wel zien, nu zoek ik nog naar een goed standpunt.

Juist van alles wat ik nog zou moeten, wat ik niet kan laten lopen, heb ik dit weekend afstand genomen.
Laat maar dooien en smelten, laat alles maar weer langzaam stromen.
Ik ga genieten van al dat wat voorhanden is, van alles wat ik weer oppak en in mijn eigen tempo uitwerk.
Het groot-steedse-tempo zal niet mijn snelheid worden. De groei van een boom en de ontwikkeling van een schelp, liggen me toch meer.