 |
| We blijven bij elkaar |
En daar stonden ze; mijn dochter, man en zoon. En ik ontwaakte uit mijn verdoving. Zoveel liefde, zoveel vertrouwen; "we laten elkaar niet zomaar los", nee, ik laat me niet zomaar kisten. Ik zal alert blijven, niet zomaar wegglijden in pijnloosheid en stilte.
Ze mochten pas laat naar binnen, eerst moesten er foto's van de longen gemaakt en een echo van mijn hartkleppen. Weer naalden in me en actie met of bij mijn drain. Brandende longen, schurende en snijdende ademhaling.
En ik droomde me ijstaarten en heerlijke koele ijsjes. Ik maakte giga taarten van vruchtenijs.
Het driehoekje bleef scherp en klein, dag en nacht. De tijd duurde en duurde in de nacht. en al die handschoenen (in de dozen aan de wand) en de gele jassen bleven me in de gaten houden. Om 6 uur in de ochtend vond ik dat de dag wel weer begonnen was (de verplegers vonden dat nog veel te vroeg) en vroeg ik om vertroostende warme melk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten